آﻟﻦ دآﻟﻮا، ﺗﺮﺟﻤﻪ دﮐﺘﺮ آﻧﺎﻫﯿﺘﺎ ﻣﻘﺒﻠﯽ، ﺳﻌﯿﺪ ﺣﺴﯿﻨﯽ، ﺗﻬﺮان: ﻓﺨﺮاﮐﯿﺎ
Mona.tirgar@yahoo.com / ﭘﮋوﻫﺸﮕﺮ: ﻣﻮﻧﺎ ﺗﯿﺮﮔﺮ
اﯾﻦ ﻓﺼﻞ ﺑﻪ روش اﻧﺪﯾﺸﯿﺪن در ﻣﻮرد آﺛﺎر ﻫﻨﺮي، ﻧﻮع ﻧﮕﺎه ﺑﻪ آﻧﻬﺎ، روش آﻓﺮﯾﻨﺶ آﻧﻬﺎ و … ﻣﯽ ﭘﺮدازد.
ﻫﺮﻣﻨﻮﺗﯿﮏ:
هرﻣﻨﻮﺗﯿﮏ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎي ﺗﺎوﯾﻞ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﺗﺤﻠﯿﻞ و ﺑﺎزﻧﻤﺎﯾﯽ اﻧﻮاع ﻣﺘﻮن ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽ رود، ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺑﺎر اﯾﻦ واژه را ﺑﺮاي دﯾﻦ ﺷﻨﺎﺳﯽ ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدﻧﺪ آﻧﻬﺎ اﻋﺘﻘﺎد داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺗﺎوﯾﻞ و درﯾﺎﻓﺘﯽ از ﺣﺮف ﻫﺎي اﻟﻬﯽ اﺳﺖ. ﻣﺘﺨﺼﺼﺎن ﻫﺮﻣﻨﻮﺗﯿﮏ ﺑﺎ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺑﺮ روي ﻗﻮاﻋﺪ دﺳﺘﻮري و ﻋﺒﺎرت ﭘﺮدازي ﻫﺎي ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس، درﺻﺪد دﻧﺒﺎل ﮐﺮدن داﺳﺘﺎن ﻫﺎي ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس در ﯾﮏ زﻣﯿﻨﻪ ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﺑﻮدﻧﺪ.
ﻧﻈﺮﯾﻪ ﭘﺮدازان اﺻﻠﯽ ﻫﺮﻣﻨﻮﺗﯿﮏ
وﯾﻠﻬﻠﻢ دﯾﻠﺘﺎي: )1911- 1831( ﭘﮋوﻫﺸﮕﺮ آﻟﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺎن ﻋﻠﻮم ﺗﺠﺮﺑﯽ و ﻋﻠﻮم اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺗﻤﺎﯾﺰ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪ و ﻫﺪف ﻋﻠﻮم اﻧﺴﺎﻧﯽ را ادراك ﻣﯽ داﻧﺴﺖ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻋﻠﻮم ﺗﺠﺮﺑﯽ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺗﻮﺿﯿﺢ واﻗﻌﯿﺎت ﻋﯿﻨﯽ اﺳﺖ. ادراك ﺑﯿﺶ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ ﻫﻢ ذات ﭘﻨﺪاري رازورزاﻧﻪ و ﻫﻤﺪﻻﻧﻪ ﺑﺎ ذﻫﻦ دﯾﮕﺮي و ﯾﺎ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻋﺼﺮ دﯾﮕﺮ اﺳﺖ.
ﻣﺎرﺗﯿﻦ ﻫﺎﯾﺪﮔﺮ )1976- 1889( ﻓﯿﻠﺴﻮف آﻟﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ اﺛﺮ او ﻫﺴﺘﯽ و زﻣﺎن ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﺑﺮ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻗﺮن ﺑﯿﺴﺘﻢ دارد. ﭘﺮﺳﺶ اﺳﺎﺳﯽ ﻓﻠﺴﻔﻪ او »ﻣﻌﻨﯽ ﺑﻮدن« اﺳﺖ. او ﺑﯿﺎن ﻣﯽ دارد ﮐﻪ ﺟﺎمعه ﻣﺪرن ﺑﺎ ﺑﯽ ﻣﻌﻨﯽ ﮐﺮدن زﻧﺪﮔﯽ، ﻫﺴﺘﯽ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻧﻬﯿﻠﯿﺴﻢ ﭘﯿﺶ ﺑﺮده اﺳﺖ.
از ﻧﻈﺮ او ﻫﺴﺘﯽ ﺑﺸﺮ ﭼﯿﺰي ﻣﺎوراﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ در ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻬﺎن ﻗﺮار دارد و در ﻋﻘﻼﻧﯿﺖ ﻗﺮار دارد اﯾﻦ ﻫﻤﺎن ﭼﯿﺰي اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺎﻟﻮده ﻫﺮ ادراك ﺑﺸﺮي را از ﻧﻈﺮ ﻫﺎﯾﺪﮔﺮ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻣﯽ دﻫﺪ. از ﻧﻈﺮ او ادراك ﺑﺨﺸﯽ از ﻫﺴﺘﯽ از ﺑﺸﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﻓﺮض ﻫﺎ و ﺑﺎروﻫﺎي ﺑﻪ وﺟﻮدآﻣﺪه ﺑﻪ واﺳﻄﻪ ﺗﺠﺮﺑﯿﺎت ﻋﯿﻨﯽ در ﺟﻬﺎن ﭘﺪﯾﺪار ﻣﯽ ﺷﻮد. ادراك رﯾﺸﻪ در ﺗﺎرﯾﺦ و زﻣﺎن دارد. زﺑﺎن از ﻧﻈﺮ او اﻫﯿﻤﺖ زﯾﺎدي دارد و ﺑﻪ زﺑﺎن ﻋﻠﻤﯽ و زﺑﺎن ﻣﺎﻫﻮي ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻣﯽ ﺷﻮد. ﺳﺮآﻏﺎز ﮐﺎر ﻫﻨﺮي ﻋﻨﻮان ﻣﻘﺎﻟﻪ اي ﻣﻬﻢ از ﻫﺎﯾﺪﮔﺮ اﺳﺖ: اﺛﺮ ﻫﻨﺮي ﻫﺴﺘﯽ اي در ﮔﺸﺎﯾﺶ اﺳﺖ و ﺟﻬﺎﻧﯽ را ﻣﯽ ﮔﺸﺎﯾﺪ.
ﮔﺌﻮرك ﮔﺎداﻣﺮ: دﯾﮕﺮ ﻧﺪﯾﺸﻤﻨﺪ اﺻﻠﯽ ﻫﺮﻣﻨﻮﺗﯿﮏ و ﺷﺎﮔﺮد ﻫﺎﯾﺪﮔﺮ )1900-2003( ﮐﻪ ﺳﺮدﻣﺪار
هرﻣﻨﻮﺗﯿﮏ ﻣﻌﺎﺻﺮ اﺳﺖ. ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ اﺛﺮ او ﺣﻘﯿﻘﺖ و روش اﺑﺮاز ﻣﯽ دارد ﮐﻪ اﺛﺮ ﻫﻨﺮي در ﻃﻮرل زﻣﺎن ﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﻌﺎﻧﯽ ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ ﻣﯽ ﯾﺎب و ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺷﺮاﯾﻂ ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﻣﺘﻔﺎوت در ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﺘﻔﺎوﺗﯽ ﻣﯽ ﺗﻮان آن را ﺗﺎوﯾﻞ ﮐﺮد و ﺑﻪ ادراك درآورد. از ﻧﻈﺮ او ﺗﺎوﯾﻞ اﺛﺮ ﻫﻨﺮي ﻓﺮاﯾﻨﺪي زﺑﺎﻧﯽ و ارﺗﺒﺎﻃﯽ اﺳﺖ. ﺗﺎوﯾﻠﮕﺮ ﻣﻌﺎﺻﺮ ﻫﯿﭻ ﮔﺎه ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﺎزآﻓﺮﯾﻨﯽ ﺗﻤﺎم و ﮐﻤﺎل ﻧﯿﺖ اﺻﻠﯽ و ﯾﺎ ﺷﺮاﯾﻂ اﺻﻠﯽ درﯾﺎﻓﺖ ﺑﭙﺮدازد. ﭘﮋوﻫﺸﮕﺮ ﻫﺮﻣﻨﻮﺗﯿﮏ ﺗﻼش ﻣﯽ ﮐﻨﺪ اﻓﻖ ﺧﻮد را ﺗﻐﯿﯿﺮ دﻫﺪ ﺗﺎ اﻓﻖ اﺛﺮ را ﺑﮕﻨﺠﺎﻧﺪ.
دوره ﻫﺮﻣﻨﻮﺗﯿﮏ:
دوره ﻫﺮﻣﻨﻮﺗﯿﮏ ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻌﻨﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻫﺮ ﻓﺮد ادارك ﺧﺎﺻﯽ از اﺛﺮ ﻫﻨﺮي را ﺑﯿﺎن ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و همه ﺣﻘﺎﯾﻖ ﻧﺴﺒﯽ ﺑﻮده و ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ زﻣﺎن و ﻣﮑﺎن ﺗﺎوﯾﻠﮕﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺑﺴﯿﺎري از ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﮐﻨﻮن به ﻋﻨﻮان اﺛﺮ ﻫﻨﺮي ﻣﻄﺮح ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ در دوره ﺧﻮد ﺑﻪ ﻋﻨﻮان آﺛﺎري ﮐﺎرﺑﺮدي و ﻧﺎزل ﺑﻮده اﻧﺪ ﮐﻪ در ﻃﻮل زﻣﺎن ﺟﺎمعه ﺑﺮاي ﻣﺒﺎرزه ﺑﺎ ﭘﯿﺸﺪاري ﻫﺎي ﻧﮋادﭘﺮﺳﺘﺎﻧﻪ و ﻃﺒﻘﺎﻧﯽ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﺸﺎن داده اﺳﺖ.
ﻫﺮﻣﻨﻮﺗﯿﮏ و ﺗﺎرﯾﺦ ﻫﻨﺮ:
ﺗﺎرﯾﺦ ﻫﻨﺮ ﻣﻌﺎﺻﺮ داراي ﮔﺮاﯾﺶ ﻫﺮﻣﻨﻮﺗﯿﮏ اﺳﺖ، ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﮐﻪ ﻣﻮرﺧﺎن ﻫﻨﺮ درﺑﺎره ﻓﺮاﯾﻨﺪ ﺗﺎوﯾﻞ ﺑﻪ ﺧﻮد آﮔﺎﻫﯽ رﺳﯿﺪه اﻧﺪ. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ از ﻧﻈﺮ ﻣﻮرﺧﺎﻧﻬﻨﺮ ﻫﻨﻮز ﻧﯿﺖ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ اﻫﻤﯿﺖ دارد اﻣﺎ در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﻧﯿﺰ ﺷﮏ ﻫﺎﯾﯽ وﺟﻮد دارد. ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺷﻨﺎﺳﯽ ﻫﻨﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺧﻮد اﺛﺮ ﻫﻨﺮي در ﻃﻮل اﯾﻦ ﺳﺎل ﻫﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮده اﺳﺖ. اﺳﮑﺎر ﺑﺎﺷﻤﻦ ﻣﻮرخ ﻫﻨﺮي ﻣﻌﺎﺻﺮ ﺗﺠﺮﺑﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﻪ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﻘﻄﻪ آﻏﺎز ﺗﻔﺴﯿﺮ ﺑﯿﺎن ﮐﺮده، ﮔﻮﺗﻔﺮﯾﺪ ﺑﻮﻫﻢ، دﯾﮕﺮ مورخ ﻣﻌﺎﺻﺮ، ﻧﯿﺰ دﯾﺪﮔﺎه ﻫﺮﻣﻨﻮﺗﯿﮏ و ﺗﺎرﯾﺦ ﺗﻔﮑﺮ را ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ ﻗﺮار داده و ﭼﺮﺧﺶ آﯾﮑﻮﻧﯿﮏ را ﺑﺮاي ﺗﻮﺻﯿﻒ ازدﯾﺎد ﺗﺼﺎوﯾﺮ ﺑﺼﺮي در ﻗﺮن ﺑﯿﺴﺘﻢ و ﻣﺮﮐﺰﯾﺖ ﻓﺰاﯾﻨﺪه آن ﻫﺎ در ﮐﺮدارﻫﺎي ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ، وﺿﻊ ﮐﺮد. ﻣﺎﯾﮑﻪ ﺑﺎل ﻧﯿﺰ روﮐﺮدي ﻫﺮﻣﻨﻮﺗﯿﮏ و ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺷﻨﺎﺳﯽ دارد او در اﺛﺮ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺑﺎزﮔﻮﯾﯽ ﮐﺎراواﺟﻮ: ﻫﻨﺮ ﻣﻌﺎﺻﺮ، ﺗﺎرﯾﺦ ﻧﺎمعقول )1999( آﺛﺎر ﻫﻨﺮي، ﺑﻪ ﻃﺮزي ﻓﻌﺎﻻﻧﻪ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﮐﻨﻨﺪه ﺳﻮژﮔﯽ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻫﺴﺘﻨﺪ.
ﮐﺎرﺑﺴﺖ ﺗﺎرﯾﺦ ﻫﻨﺮ ﻫﺮﻣﻨﻮﺗﯿﮏ:
اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﯿﻢ اﺛﺮي را از دﯾﺪﮔﺎه ﻫﺮﻣﻨﻮﺗﯿﮏ ﺗﺎوﯾﻞ ﮐﻨﯿﻢ ﻻزم اﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎي زﯾﺎدي در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ اﯾﻦ اﺛﺮ ﺑ دﺳﺖ آورﯾﻢ. ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﺗﻔﮑﺮ و اﻟﻬﺎم اﺛﺮ ﭘﯽ ﺑﺮده، اﯾﻨﮑﻪ اﺛﺮ ﺑﻪ ﭼﻪ روش ﻫﺎﯾﯽ از داﻧﺴﺘﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﭘﯿﺸﯿﻦ ﻣﻦ از اﯾﻦ اﺛﺮ و اﯾﻦ زﻣﯿﻨﻪ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ؟ ﭘﺮﺳﺶ ﻫﺎي ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﻣﻦ از ﭼﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺎ ﭘﺮﺳﺶ ﻫﺎي دﯾﮕﺮان از ﻣﮑﺎﻧﯽ دﯾﮕﺮ ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ و ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ از اﯾﻦ ﻗﺒﯿﻞ.
ﺳﺎﺧﺘﺎرﮔﺮاﯾﯽ و ﭘﺴﺎﺳﺎﺧﺘﺎرﮔﺮاﯾﯽ:
در دﻫﻪ ﻫﺎي 1950 و 1960 در ﮐﺸﻮر ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑﺮاﺳﺎس اﻟﮕﻮي زﺑﺎن ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﻪ ﻓﺮدﯾﻨﺎن دوﺳﻮﺳﻮ ﭘﺪﯾﺪار ﺷﺪ. از منظر ﺳﻮﺳﻮر زﺑﺎن ﺷﺒﮑﻪ اي از ﺳﺎﺧﺘﺎرﻫﺎﺳﺖ ﮐﻪ در ﺻﻮرت ﺗﺠﺰﯾﻪ آن ﺑﻪ اﺟﺰا ﺗﺸﮑﯿﻞ دﻫﻨﺪه اش از ﻗﺒﯿﻞ ﺣﺮوف ﮐﻠﻤﺎت، و ﺳﭙﺲ ﺗﻌﺮﯾﻒ آن ﺑﺮاﺳﺎس ارﺗﺒﺎﻃﺎت اﯾﻦ اﺟﺰا ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ، ﻣﯽ ﺗﻮان آن را ﻣﻮرد ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻗﺮار داد. از ﻧﻈﺮ ﺳﺎﺧﺘﺎرﮔﺮاﯾﺎن اﯾﻦ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﺳﻮﺳﻮر را ﻣﯽ ﺗﻮان ﺑﻪ اﻧﻮاع ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺗﻮﻟﯿﺪات ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ از اﺳﻄﻮره ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﺷﺒﮑﻪ ﻫﺎي ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﺎ آن و ﻧﯿﺰ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎي ادﺑﯽ ﺗﻌﻤﯿﻢ داد. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺳﺎﺧﺘﺎرﮔﺮاﯾﯽ ﮐﺮدارﻫﺎي ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻫﺴﺘﯽ اي ﻣﺘﺸﮑﻞ از ﻧﻈﺎﻣﯽ از زﯾﺮﺳﺎﺧﺖ ﻫﺎي اﺻﻠﯽ در ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﮔﯿﺮد.
ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺳﺎﺧﺘﺎر:
لوي اﺷﺘﺮوس ﻣﺮدم ﺷﻨﺎس ﻓﺮاﻧﺴﻮي ﺑﺎ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ در آﺛﺎر ﺑﻮﻣﯿﺎن اﯾﻦ ﻧﻈﺮﯾﻪ را ﻣﻄﺮح ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ رﻏﻢ ﺗﻨﻮع در داﺳﺘﺎن ﻫﺎ و اﻓﺴﺎﻧﻪ ﻫﺎ و ﺗﻮﺗﻢ ﻫﺎ و دﯾﮕﺮ ﭘﺪﯾﺪه ﻫﺎي ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ اﻣﺎ ﮐﻠﯿﺘﯽ از آﻧﻬﺎ در ﻣﯿﺎن ﻫﻤﻪ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﺸﺘﺮك وﺟﻮد دارد و ﺳﺎﺧﺘﺎر ﻫﻤﻪ اﯾﻨﻬﺎ ﯾﮑﺴﺎن اﺳﺖ. او اﻋﺘﻘﺎد دارد ﮐﻪ اﻓﺴﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻧﯿﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ زﺑﺎن از اﺟﺰاﯾﯽ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺷﺪه اﻧﺪ ﮐﻪ در زﺑﺎن ﺳﻮﺳﻮر آﻧﻬﺎ را واج ﻧﺎﻣﯿﺪ و در ﺳﺎﺧﺘﺎرﮔﺮاﯾﯽ اﺷﺘﺮوس آﻧﻬﺎ را ﺑﻦ ﻣﺎﯾﻪ ﻫﺎي اﺳﻄﻮره ايﻣﯽ ﻧﺎﻣﺪ. اﺳﻄﻮره ﻧﯿﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ زﺑﺎن ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﺪاوم در ﺣﺎل ﺗﻐﯿﯿﺮ اﺳﺖ. ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ اﻓﺴﺎﻧﻪ ﻫﺎ داراي دو جنبه درزﻣﺎﻧﯽ و ﻫﻤﺰﻣﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻫﻤﺰﻣﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﺎر ﺑﻨﯿﺎدي و ﺗﻐﯿﯿﺮﻧﺎﭘﺬﯾﺮ اﺳﻄﻮره ﻫﺎ اﺷﺎره داره و درزﻣﺎﻧﯽ ﺑﻪ آن ﭼﯿﺰ ﺧﺎﺻﯽ ﮐﻪ اﺳﻄﻮره در ﻫﺮ دوره ﺧﺎص ﺑﺎزﮔﻮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.
روﻻن ﺑﺎرت ﺑﯿﺎن ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع در ﺟﻮاﻣﻊ ﻣﺪرن را ﻧﯿﺰ اداﻣﻪ دارد. او در آﺛﺎري همچون اﺳﻄﻮره ﺷﻨﺎﺳﯽ، ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺷﻨﺎﺳﯽ و ﻧﻈﺎم ﭘﻮﺷﺎك واﺣﺪﻫﺎي ﺳﺎﺧﺘﺎري ﮐﺮدارﻫﺎي ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ را در ﻋﺮﺻﻪ ﻫﺎي گوناگون از آﮔﻬﯽ ﺗﺒﻠﯿﻐﺎﺗﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﭘﻮﺷﺎك ﻣﻮرد آزﻣﻮن ﻗﺮار داده و ﻧﺸﺎن داد ﮐﻪ ﺗﺼﺎوﯾﺮ ﻣﺮدم ﭘﺴﻨﺪ ﻧﯿﺰ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﻃﺮﯾﻘﯽ ﮐﻪ اﺷﺘﺮوس اﻓﺴﺎﻧﻪ ﻫﺎ را ﻣﻮرد ﺑﺮرﺳﯽ ﻗﺮار دادﻧﺪ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﮔﺮدﻧﺪ، زﯾﺮا اﺳﻄﻮره ﭼﯿﺰي اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺎرﯾﺦ را ﺑﻪ اﻣﺮي ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.
ﺗﻘﺎﺑﻞ ﻫﺎي دوﺗﺎﯾﯽ:
از ﻧﻈﺮ اﺷﺘﺮوس اﺳﻄﻮره ﻫﺎ در ﺣﺎل ﺗﺸﺮﯾﺢ ﻣﻀﺎﻣﯿﻦ ﻣﺘﻘﺎﺑﻠﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ در زﻧﺪﮔﯽ روزﻣﺮه ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﻣﻮاجه هستیم ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺮگ و زﻧﺪﮔﯽ، زﺷﺘﯽ و زﯾﺒﺎﯾﯽ، ﺧﻮدﺧﻮاﻫﯽ و از ﺧﻮدﮔﺬﺷﺘﯽ و …. . ﻣﻔﻬﻮم ﺗﻘﺎﺑﻞ ﻫﺎي دوﺗﺎﯾﯽ ﺗﺸﮑﯿﻞ دﻫﻨﺪه ﻣﺮﮐﺰﯾﺖ ﺗﻔﮑﺮ ﺳﺎﺧﺘﺎرﮔﺮاﺳﺖ. اﯾﻦ ﺗﻘﺎﺑﻞ ﻫﺎي ﺟﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭼﯿﺰﻫﺎي ﻣﺘﻀﺎد ﺷﻨﺎخته ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﻣﺎ را ﻗﺎدر ﻣﯽ ﺳﺎزد ﺗﺎ ﺗﺠﺮﺑﯿﺎت ﺧﻮد را ﺳﺎﻣﺎﻧﺪﻫﯽ ﮐﻨﯿﻢ. ﻟﻮي اﺷﺘﺮوس در اﺛﺮ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺎم و پخته اﺳﺘﺪﻻل ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺟﻔﺖ ﻫﺎي دوﺗﺎﯾﯽ اﻏﻠﺐ داراي ﯾﮏ ارزش ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ و ﯾﮑﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ دﯾﮕﺮي از ارزش ﺑﯿﺸﺘﺮي ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ. ﺳﺎﺧﺘﺎرﮔﺮاﯾﺎن و ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺷﻨﺎﺳﺎن اﻏﻠﺐ اﯾﻦ واژه ارﺟﺢ را در ﺗﻘﺎﺑﻞ ﻫﺎي ﺟﻔﺘﯽ ﺑﯽ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ ﻧﺎﻣﻨﺪ.
ﺑﯿﻨﺎﻣﺘﻨﯿﺖ و ﻣﺮگ ﻣﻮﻟﻒ:
ﺳﺎﺧﺘﺎرﮔﺮاﯾﺎن و ﭘﺴﺎﺳﺎﺧﺘﺎرﮔﺮاﯾﺎن اﯾﻦ ﻋﻘﯿﺪه را دارﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻓﺮدي ﮐﻪ ﻧﺒﻮغ او ﺗﻌﯿﯿﻦ ﮐﻨﻨﺪه اﺛﺮ ﻫﻨﺮي اﺳﺖ ﻣﺤﺼﻮل رﻧﺴﺎﻧﺲ ﺑﻮده اﻣﺎ در دوره ﻣﻌﺎﺻﺮ ﻣﺘﻦ ﻫﺎ و ﺗﺼﺎوﯾﺮ آﺛﺎري ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ رﺷﺘﻪ ﻫﺎي درﻫﻢ ﺑﺎﻓﺘﻪ اي از ﺑﺎزﻧﻤﺎﯾﯽ ﻫﺎي ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ رﯾﺸﻪ دارﻧﺪ و ﻫﻤﻪ اﯾﻨﻬﺎ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻧﯿﺖ ﻣﻮﻟﻒ اﻫﻤﯿﺖ دارد. ﺑﺎرت ﺑﯿﺎن ﻣﯽ دارد اﯾﻦ زﺑﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ نه مولف ، ﻧﻮﺷﺘﻦ … رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪ اي اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ زﺑﺎن وارد ﻋﻤﻞ ﺷﺪه و ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ درﻣﯽ آﯾﺪ، نه من …. نوشتن ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎي راه اﻧﺪاﺧﺘﻦ دال ﻫﺎ و اﻣﮑﺎن ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﺪﻟﻮل ﻫﺎ در ﺟﺎﯾﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﯾﻞ ﺑﻪ آن دارﻧﺪ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻫﯿﭻ ﻣﻔﻬﻮم از ﭘﯿﺶ ﻣﻮﺟﻮدي ﺑﺮاي ﺑﺎرت وﺟﻮد ﻧﺪارد.
ﭘﺴﺎﺳﺎﺧﺘﺎرﮔﺮاﯾﯽ:
ﺟﻨﺒﺸﯽ ﻧﻈﺮي ﮐﻪ ﺑﺎ اﻟﻬﺎم از ﻧﻈﺮﯾﺎت ﺳﺎﺧﺘﺎرﮔﺮاﯾﯽ ﺑﻪ وﺟﻮد آﻣﺪ. از ﻧﻈﺮ ﺟﺎﻧﺎت ﻫﺮﯾﺲ ﻣﯽ ﺗﻮان دو ﻣﻔﻬﻮم را ﺑﺮاي ﭘﺴﺎ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎي آن ﺳﻮي/ ﭘﺎﯾﺎن/ﺑﻌﺪ، ﯾﺎ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ در ارﺗﺒﺎط، ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽ رود. ﺑﺎﺧﺘﯿﻦ اﻇﻬﺎر ﻣﯽ دارد ﮐﻪ زﺑﺎن ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻘﻮﻟﻪ اي اﯾﺪﺋﻮﻟﻮژﯾﮏ ﺑﻮده و در ﻧﺰاع و در ﺷﺮاﯾﻂ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺳﺨﻦ رﯾﺸﻪ داشته اﺳﺖ. ﺑﺎﺧﺘﯿﻦ ﺑﯿﺎن ﻣﯽ دارد ﮐﻪ ﻧﻈﺮﯾﻪ ﻫﺎي زﺑﺎن ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺳﺨﻨﻮر ﻣﻨﻔﺮد و ﻣﺠﺮدي را ﻣﻔﺮوض داﺷﺘﻪ اﻧﺪ ﮐﻪ گفته او ﻣﻌﻨﺎي واﺣﺪي ﺧﻠﻖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. او ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻮردي را زﺑﺎن ﺗﮏ آواﯾﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ، زﯾﺮا ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﺪ ﮐﻪ از ﺟﺎﻧﺐ ﯾﮏ ﻣﻨﺒﻊ ﻣﻨﻔﺮد و ﯾﮑﭙﺎرﭼﻪ ﻧﺸﺎت ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ. زﺑﺎن ﺗﮏ آواﯾﻪ ﻣﺴﺘﻠﺰم ﯾﮏ زﺑﺎن ﻣﻌﯿﺎر و زﺑﺎن رﺳﻤﯽ اﺳﺖ که هر ﻓﺮدي ﻣﻠﺰم اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ آن ﺳﺨﻦ ﮔﻮﯾﺪ. ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺗﺮﯾﻦ ﺳﺎﺧﺘﺎرﮔﺮا ژاك درﯾﺪا ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ رود اﺳﺘﺪﻻل ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺳﺎﺧﺘﺎر ﻣﺘﻦ ﻫﺎ، در ﺣﻘﯿﻘﺖ واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻗﺮاردﻫﺎي ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﺎ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه اﺳﺖ. از ﻧﻈﺮ آﻧﻬﺎ ﻣﻬﻨﺎ ﻧﺎﭘﺎﯾﺪارﺗﺮ از آن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺎﺧﺘﺎرﮔﺮاﯾﺎن اﻇﻬﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﭘﺴﺎﺳﺎﺧﺘﺎرﮔﺮاﯾﺎن ﺑﯽ ﺛﺒﺎﺗﯽ داﺋﻢ در ﺑﺎزي ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎ و در ارﺗﺒﺎط ﻣﯿﺎن دال و مدﻟﻮل را ﻣﻮرد ﺗﺎﯾﯿﺪ ﻗﺮار ﻣﯽ دﻫﻨﺪ. آﻧﻬﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ ﺗﺎرﯾﺦ ﻫﻨﺮ و ﺷﯿﻮه ﻫﺎي ﻫﻨﺮي داﺷﺘﻨﺪ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻧﮕﺎه منتقد ﺗﺎﺛﯿﺮ زﯾﺎدي در ﺑﯿﺎن او ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ.
ﺗﺎرﯾﺦ ﻓﻮﮐﻮ: داﻧﺶ ﻗﺪرت اﺳﺖ
آﺛﺎر ﻣﯿﺸﻞ ﻓﻮﮐﻮ ﻓﯿﻠﺴﻮف و ﻧﻈﺮﯾﻪ ﭘﺮداز ﭘﺴﺎﺳﺎﺧﺘﺎرﮔﺮا )1984- 1926( ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﺑﺮ ﻋﻠﻮم اﻧﺴﺎﻧﯽ و ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺷﻨﺎﺳﯽ ﭘﺲ از دﻫﻪ 60 داﺷﺘﻪ اﺳﺖ. ﻣﺎ ﻣﺴﯿﺮ اﮐﻨﻮن را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﭘﯽ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﯾﻢ ﺗﺎ اﻧﺘﺨﺎب ﻫﺎ و روﯾﺪادﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ در ﺣﺎل ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﯽ دﻫﻨﺪ آزﻣﻮن ﮐﻨﯿﻢ. ﺗﺎرﯾﺦ ﻋﺒﺎرت اﺳﺖ از اﯾﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﮐﻪ در ﻣﻨﺎﺳﺒﺎت اداراك از ﺧﻮﯾﺶ، ﻣﺎ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯿﻢ؛ و درﺑﺎره ﭘﺮﺳﺸﮕﺮي از ﻧﯿﺮوﻫﺎي ﺳﯿﺎﺳﯽ اي اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ را ﺷﮑﻞ ﻣﯽ دﻫﻨﺪ. ﻗﺪرت از ﻧﻈﺮ ﻓﻮﮐﻮ ﻋﺮﺻﻪ ﺳﯿﺎل و ﻣﺘﮑﺜﺮ رواﺑﻂ اﺟﺒﺎر در ﺳﻄﺤﯽ ﮔﺴﺘﺮده اﺳﺖ، ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﺎﺛﯿﺮات ﻗﺪرت ﻣﺴﻠﻂ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻣﯽ ﺷﻮد، اﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻃﺮزي ﮐﺎﻣﻼ ﺛﺎﺑﺖ و ﭘﺎﯾﺪار. ﻓﻮﮐﻮ در اﺛﺮ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻧﺎم دﯾﺮﯾﻨﻪ ﺷﻨﺎﺳﯽ داﻧﺶ )1974( ﺷﺮاﯾﻄﯽ را ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻤﺎن ﻫﺎ ﻣﺠﺎل رﺷﺪ ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﯽ آورد را ﻣﻮرد ﺑﺮرﺳﯽ ﻗﺮار ﻣﯽ دﻫﺪ، ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺎﻣﻞ ﻣﺘﻦ ﻫﺎ، اﺻﻄﻼح ﺷﻨﺎﺳﯽ، ﺗﺼﺎوﯾﺮ و ﻣﻔﺎﻫﯿﻢ ﻣﯽ ﺷﻮد ﺑﻠﮑﻪ ﮐﺮدارﻫﺎي ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ و ﻣﺼﻨﻮﻋﺎﺗﯽ ﻫﻤﭽﻮن ﻧﻘﺸﻪ ﻫﺎ، ﻣﺤﺎﺳﺒﺎت و آزﻣﺎﯾﺸﺎت را ﻧﯿﺰ درﺑﺮﻣﯽ ﮔﯿﺮد. ﮔﻔﺘﻤﺎن ﻫﺎ ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ زﯾﺮا آﻧﭽﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺮدم و ﻧﻬﺎدﻫﺎي در ﮐﻨﺘﺮل دارﻧﺪه زﺑﺎن، ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﻣﺮي ﺑﺮﺣﻖ ﻣﻮرد ﺗﺎﮐﯿﺪ ﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﯿﺮد را، ﺑﺎزﻧﻤﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ و واﻗﻌﯿﺖ ﻧﯿﺰ ﺧﺎرج از اﯾﻦ ﭼﺎرﭼﻮب ﻫﺎي ﮔﻔﺘﻤﺎﻧﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺳﺎﺧﺘﺎرﮔﺮاﯾﯽ، ﭘﺴﺎﺳﺎﺧﺘﺎرﮔﺮاﯾﯽ و ﺗﺎرﯾﺦ ﻫﻨﺮ
ﻣﯿﺎن ﺳﺎﺧﺘﺎرﮔﺮاﯾﯽ و ﭘﺴﺎﺳﺎﺧﺘﺎرﮔﺮاﯾﯽ و ﺗﺎرﯾﺦ ﻫﻨﺮ ارﺗﺒﺎط زﯾﺎدي وﺟﻮد دارد. ﻣﺜﻼ ﻫﻮﺑﺮت داﻣﯿﺶ روﯾﮑﺮد ﺳﺎﺧﺘﺎرﮔﺮاﯾﯽ را در اﺛﺮ ﺧﻮد، در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﻫﻨﺮ رﻧﺴﺎﻧﺲ و ﭘﺮﺳﭙﮑﺘﯿﻮ ﺳﺨﺘﮕﯿﺮاﻧﻪ آن ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽ ﺑﺮد. ﭘﺴﺎﺳﺎﺧﺘﺎرﮔﺮاﯾﯽ ﻧﯿﺰ ﻣﺴﺘﻠﺰم روش ﻫﺎي ﻣﺘﻔﺎوت ﺗﻔﮑﺮ درﺑﺎره آﺛﺎر ﻫﻨﺮي، ﺑﺎزﻧﻤﺎﯾﯽ ﻫﺎ و ﺑﻪ ﻃﻮر ﺧﺎص ﺗﻘﻠﯿﺪ اﺳﺖ. ارﺗﺒﺎط ﺻﺮﯾﺢ و ﺿﺮوري ﻣﯿﺎن زﺑﺎن و آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﺪان ارﺟﺎع دارد وﺟﻮد ﻧﺪارد. ﺑﺮاي ﻣﺜﺎل ﮐﺎﻣﺮا ﻟﻮﺳﯿﺪا: ﺑﺎزﺗﺎب ﻫﺎي ﻋﮑﺎﺳﯽ )1982( اﺛﺮ روﻻن ﺑﺎرت، ﺗﺎﻣﻞ ﺻﺮﯾﺤﯽ ﺑﺮ ﻋﮑﺎﺳﯽ ﭘﺮﺗﺮه و ارﺗﺒﺎط ﻣﯿﺎن ﻋﮑﺲ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان دال و ﻣﺪل به ﻋﻨﻮان ﻣﺪﻟﻮل ﻣﺤﺴﻮب ﻣﯽ ﺷﻮد. ﭘﺴﺎﺳﺎﺧﺘﺎرﮔﺮاﯾﯽ اﻋﻼم ﻣﯽ دارد ﮐﻪ ﭼﺎرﭼﻮب ﻫﺎي ﺗﻔﺴﯿﺮي اﻣﻮري ﺗﺼﻨﻌﯽ و ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ. دﻧﺒﺎل ﮐﺮدن ﯾﮏ ﻧﻘﺶ ﻣﺎﯾﻪ ﺧﺎص، و ﯾﺎ ﻋﻤﻠﯽ ﺷﻤﺎﯾﻞ ﺷﮑﻨﺎﻧﻪ و ﯾﺎ دﺳﺘﻪ ﺑﻨﺪي ﻫﻨﺮﻣﻨﺪان ﯾﺎ ﺗﺼﺎوﯾﺮ ﺑﻪ ﻃﺮق ﺟﺪﯾﺪ، ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ اي ﮐﻪ ﺑﺎرت ﺑﺎ اﯾﺠﺎد ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﻏﯿﺮﻣﻨﺘﻈﺮاﻧﻪ ﻣﯿﺎن ﺳﻪ ﺗﻔﮑﺮ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺘﻤﺎﯾﺰ در اﺛﺮ ﺧﻮد ﺑﺎ ﻋﻨﻮان ﺳﺎده، ﻓﻮﯾﻪ، ﻟﻮﯾﻮﻻ اﻧﺠﺎم داده، ﻋﻤﻠﯽ ﺑﺮاﻧﮕﯿﺰاﻧﻨﺪه ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد. ﻧﻈﺮﯾﺎت ﻓﻮﮐﻮ، درﺑﺎره ﻗﺪرت، ﺗﮑﻨﻮﻟﻮژي ﻫﺎي ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺑﺪن، ﺟﻨﺴﯿﺖ و ﻣﺎﻫﯿﺖ ﺗﺎرﯾﺦ ﻧﯿﺰ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﺑﺮ ﺷﯿﻮه ﻫﺎي ﻫﻨﺮي داﺷﺘﻪ اﺳﺖ.
ﮐﺎرﺑﺴﺖ ﺗﺎرﯾﺦ ﻫﻨﺮ ﺳﺎﺧﺘﺎرﮔﺮاﯾﺎﻧﻪ و ﭘﺴﺎﺳﺎﺧﺘﺎرﮔﺮاﯾﺎنه
ﻣﺜﺎﻟﯽ از ﭘﺮوژه ﻣﺎرﺗﯿﻦ ﺷﺎرﮐﻮ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﯽ رواﻧﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه ﮐﻪ از ﻣﺠﻨﻮﻧﯿﻦ در ﺣﺎﻟﺖ ﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻋﮑﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﺮوژه ﺳﺎﻟﭙﺘﺮﯾﻪ ﻣﺸﻬﻮر اﺳﺖ. اﯾﻦ ﻋﮑﺲ ﻫﺎ در ﭼﻪ ﺗﻘﺎﺑﻞ ﻫﺎي دوﺗﺎﯾﯽ ﻗﺮار دارﻧﺪ؟ ﺑﺒﯿﻨﻨﺪه ﺗﻠﻮﯾﺤﯽ و ﺧﻮاﻧﺸﮕﺮ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﯾﮑﻮﻧﻮﮔﺮاﻓﯽ ﻋﮑﺎﺳﯽ، ﮐﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﻣﯽ رود ﯾﮏ ﺳﻔﯿﺪﭘﻮﺳﺖ، ﻧﺎﻫﻤﺠﻨﺲ ﺧﻮاه و یک ﻣﺮد ﻣﺘﺨﺼﺺ ﻗﺮن ﻧﻮزدﻫﻤﯽ ﺑﻮده ﺑﺎﺷﺪ، ﭼﮕﻮﻧﻪ اﯾﻦ دوﺗﺎﯾﯽ ﻫﺎ درﮔﯿﺮ اﺳﺖ؟
ﺷﺎﻟﻮده ﺷﮑﻨﯽ
اﻏﻠﺐ ﺑﻪ ﻃﺮزي ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺮاي ﺗﺤﻠﯿﻞ ﯾﺎ ﺗﻔﺴﯿﺮ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽ رود. ژاك درﯾﺪا اﯾﻦ اﺻﻄﻼح را ﺑﺮاي ﻃﺮﺣﯽ ﻧﻈﺮي وﺿﻊ ﮐﺮد ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ ﺷﺎﻟﻮده ﯾﺎﺑﯽ ادراك و ﻣﻌﻨﺎ را ﻣﻮرد ﮐﺎوش ﻗﺮار ﻣﯽ دﻫﺪ او اﯾﻦ اﺻﻄﻼح را از ﻣﺎرﺗﯿﻦ هاﯾﺪﮔﺮاﻗﺘﺒﺎس ﮐﺮده ﺑﻮد. از ﻧﻈﺮ درﯾﺪا اﮔﺮﭼﻪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻧﻮﻋﯽ زﺑﺎن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﺑﺰار اﻧﺘﻘﺎل ﻣﻌﻨﺎ ﺗﻠﻘﯽ ﻣﯽ ﺷﻮد، اﻣﺎ اﯾﻦ ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ را دارد ﮐﻪ ﻫﺮ دو وﺟﻪ ﺣﺎﺿﺮ و ﻏﺎﯾﺐ ﻣﻌﻨﺎ را ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﻨﺪ. درﯾﺪا ﺑﺎ اﻧﺘﺸﺎر ﺳﻪ ﮐﺘﺎب ﻣﻬﻢ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻫﺎي آوا و ﭘﺪﯾﺪار، ﻧﻮﺷﺘﺎر و ﺗﻤﺎﯾﺰ و از ﮔﺮاﻣﺎﺗﻮﻟﻮژي اﺻﻮل ﮐﻠﯽ ﻧﻈﺮات ﺧﻮد را اراﺋﻪ ﮐﺮد. ﻗﻄﻌﯿﺖ ﻣﺘﺎﻓﯿﺰﯾﻤﯽ نقطه ﻧﻈﺮي ﯾﮑﺪﺳﺖ، ﻧﯿﺖ ﻣﻨﺪاﻧﻪ و ﻋﻘﻼﻧﯽ ﺗﻮﺳﻂ ﺳﻮژه ﺳﺨﻨﻮر و ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ ﯾﮑﭙﺎرﭼﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ واﻗﻌﯿﺖ از ﭘﯿﺶ ﻣﻮﺟﻮد را ﺑﻪ ﭼﺎﻟﺶ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ.
ﯾﮑﯽ از ﻣﻔﺎﻫﯿﻢ ﮐﻠﯿﺪي درﯾﺪا، ﻣﻔﻬﻮم ﺗﻔﺎوط اﺳﺖ. اﮔﺮﭼﻪ ﺧﻮد او اﺻﺮار دارد ﮐﻪ ﺗﻔﺎوط ﯾﮏ واژه و ﯾﺎ ﯾﮏ مفهوم ﻧﯿﺴﺖ، اﻣﺎ اﯾﻦ ﻣﻔﻬﻮم ﺑﻪ ﻣﺮور زﻣﺎن ﮐﺎرﺑﺮدي ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ دوي اﯾﻦ ﻫﺎ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده اﺳﺖ. وﻗﺘﯽ ﻣﺎ ﮐﻠﻤﻪ اي را به ﻋﻤﺪ ﺑﻪ ﺻﻮرت اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﯿﻢ ﺑﻪ ﻣﺮور زﻣﺎن اﯾﻦ واژه ﮐﺎرﺑﺮدي ﻣﺘﺪاول ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ.
ﺗﺎرﯾﺦ ﻫﻨﺮ و ﺷﺎﻟﻮده ﺷﮑﻨﯽ
در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﻣﯽ ﺗﻮان ﻧﻈﺮات درﯾﺪا را ﺑﺎ ﻣﺜﺎل ﻫﺎي ﻋﯿﻨﯽ ﻣﻄﺮح ﮐﺮد. از ﻧﻈﺮ درﯾﺪا ﻫﻨﺮ اﻧﺘﻘﺎدي اﻫﻤﯿﺖ ﺑﺴﯿﺎري دارد، زﯾﺮا ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ ﺑﻪ ﭼﺎﻟﺶ ﮐﺸﯿﺪن ﺑﻨﯿﺎن ﻫﺎي ﻣﺘﺎﻓﯿﺰﯾﮑﯽ ﺗﻤﺪن را ﺑﺮ ﻋﻬﺪه دارد. آﺛﺎر ﻫﻨﺮي ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﻨﻄﻖ ﺗﻔﺎوط ﻫﺎ اﺳﺘﻮارﻧﺪ ﺗﺎ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﻫﺎ. آﺛﺎر ﻫﻨﺮي ﺑﻪ ﺧﻮدي ﺧﻮد ﺟﺴﺘﺠﻮي ﺣﻘﯿﻘﺖ و ﺣﻀﻮر و ﯾﺎ ﺣﻘﯿﻘﺖ همچون ﺣﻀﻮر را ﺷﺎﻟﻮده ﺷﮑﻨﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. در ﻣﻘﺎم ﻣﺸﻬﻮرش ﺑﻪ ﻧﺎم ﺣﻘﯿﻘﺖ در ﻧﻘﺎﺷﯽ واﮐﻨﺶ ﻣﻪ ﯾﺮ ﺷﺎﭘﯿﺮو ﺑﻪ ﻣﻘﺎله ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ اﺛﺮ ﻫﻨﺮي ﻣﺎرﺗﯿﻦ ﻫﺎﯾﺪﮔﺮ را ﺑﻪ آزﻣﻮن ﻣﯽ ﮔﺬارد. وﻗﺘﯽ ﻫﺎﯾﺪﮔﺮ در ﻣﻮرد ﮐﻔﺶ ﻫﺎي ﭘﯿﺮزن روﺳﺘﺎﯾﯽ ون گوگ ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ و ﺷﺎﭘﯿﺮو اذﻋﺎن ﻣﯽ دارد ﮐﻪ آن ﮐﻔﺶ ﻫﺎي ﺧﻮد ون ﮔﻮگ اﺳﺖ و ﻫﺎﯾﺪﮔﺮ اﯾﻦ را ﺑ ﺻﻮرﺗﯽ ﻧﺎزي وار ﺑﯿﺎن ﮐﺮده اﺳﺖ، درﯾﺪا ﺑﯿﺎن ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ از آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻫﺎﯾﺪﮔﺮ ﺑﺎ ﻧﺎزي ﻫﺎ در ارﺗﺒﺎط ﺑﻮده، ﺗﺤﻠﯿﻞ ﺷﺎﭘﯿﺮو ﻋﻤﻠﯽ از روي ﮐﯿﻨﻪ و ﺗﻼﻓﯽ ﺟﻮﺑﺎﻧﻪ ﺑﻮده اﺳﺖ.
ﮐﺎرﺑﺴﺖ ﺗﺎرﯾﺦ ﻫﻨﺮ ﺷﺎﻟﻮده ﺷﮑﻨﺎنه
ر اﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﻣﺜﺎﻟﯽ از ﯾﮏ زن ﻋﻼﻗﻤﻨﺪ آﻓﺮﯾﻘﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻫﻨﺮ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﺳﺎزي آورده ﺷﺪه ﻧﻘﻄﻪ ﻧﻈﺮات درﯾﺪا در ﻣﻮرد ﺷﺎﻟﻮده ﺷﮑﻨﯽ را ﻣﯽ ﺗﻮان اﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽ ﺑﺮد. ادﻣﻮﻧﯿﺎ ﻟﻮﺋﯿﺰ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﺳﺎزي ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﺎرﮔﺎﻫﯽ در رم ﺑﺮﭘﺎ ﮐﺮد و آﺛﺎرش را ﺑﻪ آﻣﺮﯾﮑﺎﯾﯽ ﻫﺎي ﺛﺮﺗﻤﻨﺪ ﻣﯽ ﻓﺮوﺧﺖ. ﺑﺎ ﺑﺮرﺳﯽ آﺛﺎر او ﻣﯽ ﺗﻮان ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺶ ﻫﺎﯾﯽ از اﯾﻦ دﺳﺖ ﭘﺎﺳﺦ داد: ﭼﻪ ﺗﻘﺎﺑﻞ ﻫﺎﯾﯽ در آﺛﺎر او ﻣﻄﺮح ﻣﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ. اوﻟﻮﯾﺖ آﺛﺎر او ﭼﻪ ﭼﯿﺰي ﻫﺴﺘﻨﺪ؟ آﯾﺎ در آﺛﺎر او ﺗﺠﺴﻢ ﻧﮋادﭘﺮﺳﺘﺎنه دﯾﺪه ﻣﯽ ﺷﻮد و… .
ﭘﺴﺎﻣﺪرﻧﯿﺴﻢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ و ﻋﻤﻞ
ﭘﺴﺎﻣﺪرﻧﯿﺴﻢ ﺟﻨﺒﺶ اﻧﺘﻘﺎدي و ﻣﻮﻟﺪاﻧﻪ در دوران ﻣﻌﺎﺻﺮ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ رود. ﭘﯿﺶ از آن اﺻﻼح ﻣﺪرﻧﯿﺴﻢ و ﻣﺪرﻧﯿﺴﺖ را ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽ کنیم.
ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﺪرﻧﯿﺴﻢ، ﭘﺴﺖ ﻣﺪرﻧﯿﺴﻢ و روﯾﮑﺮدﻫﺎي آﻧﻬﺎ در ﺗﺎرﯾﺦ ﻫﻨﺮ و اﺑﺮرواﯾﺖ
آﻏﺎز ﻣﺪرﻧﯿﺴﻢ در ﺗﺎرﯾﺦ ﻫﻨﺮ از ﻓﺮاﻧﺴﻪ و ﺑﺎ آﺛﺎر ﻫﻨﺮﻣﻨﺪاﻧﯽ ﭼﻮن ﮔﻮﺳﺘﺎو ﮐﻮرﺑﻪ و ادوارد ﻣﺎﻧﻪ و ﺷﺎرل ﺑﻮدﻟﺮ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮد. ﻫﻨﺮﻣﻨﺪان و ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﺎن ﻣﺪرﻧﯿﺴﺖ ﻣﻨﺎﺑﻊ اﻟﻬﺎم ﺧﻮد از ﻣﻨﺎﻇﺮ ﺧﯿﺮه ﮐﻨﻨﺪه ﺟﻬﺎن ﻣﺪرن ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻓﺮم و رﺳﺎﻧﻪ ﻫﺎ و ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﮔﺮاﯾﺶ ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ. ﺧﺮدﮔﺮاﯾﯽ از ﮔﺮاﯾﺶ ﻫﺎي اﺻﻠﯽ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ رود. اﯾﺪه آوان ﮔﺎرد ﻧﯿﺰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم اوج ﺧﻮدآﮔﺎﻫﯽ در آﻓﺮﯾﻨﺶ ﮔﺮي و ﺟﺴﺘﺠﻮ ﺑﺮاي ﺧﻠﻖ ﭼﯿﺰﻫﺎي ﺟﺪﯾﺪ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ در اﯾﻦ زﻣﺎن ﻣﻄﺮح ﺷﺪ. دوﺷﺎن و دﯾﮕﺮ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪان ﺑﺎ ﺑﻬﺖ زده ﮐﺮدن ﻣﺨﺎﻃﺒﺎن ﺧﻮد ﺑﺮ ﺳﻨﺖ ﻫﺎي ﻫﻨﺮي
ﮐﻼﺳﯿﮏ ﺧﻂ ﺑﻄﻼن ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ.
ﭘﺴﺎﻣﺪرﻧﯿﺴﻢ ﯾﺎ ﭘﺴﺖ ﻣﺪرﻧﯿﺴﻢ در دﻫﻪ ﻫﺎي 1950 و 1960 در ﻧﻘﺪ ادﺑﯽ رواج ﯾﺎﻓﺖ. و در دﻫﻪ 1970 و 1980 ﺑﻪ ﻋﻨﻮان روﺷﯽ در ادﺑﯿﺎت، ﻫﻨﺮﻫﺎي ﺗﺠﺴﻤﯽ و ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ رواج ﭘﯿﺪا ﮐﺮد. ﻫﻨﺮﻣﻨﺪان ﭘﺴﺖ ﻣﺪرﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮ اﻧﮕﺎره ﻫﺎي دوران ﻣﺪرﻧﯿﺴﻢ ﺧﻂ ﺑﻄﻼن ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ و ﺑﺎ ﺗﺮﮐﯿﺒﯽ ﻣﺘﻨﻮع از اﻟﻤﺎن ﻫﺎ و ﻧﻘﺶ ﻣﺎﯾﻪ ﻫﺎ، و ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮﮔﺮي ﭘﯿﮑﺮﻧﻤﺎ، ﺑﻪ ﺗﺪاﻋﯽ اﺷﯿﺎ ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ. از ﻣﻨﻈﺮ ﻫﺎل ﻓﺎﺳﺘﺮ ﭘﺴﺎﻣﺪرﻧﯿﺴﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮏ ﺳﺒﮏ ﻫﻨﺮي ﻧﯿﺴﺖ، ﺑﻠﮑه موﻗﻌﯿﺘﯽ از زﻧﺪﮔﯽ در دﻫﮑﺪه ﺟﻬﺎﻧﯽ اﺷﺒﺎع ﺷﺪه از رﺳﺎﻧﻪ ﻫﺎ، و در ﺑﺎﻓﺖ ﻃﺒﻘﺎت ﻣﺘﻐﯿﺮ و ﺻﻮرت ﺑﻨﺪي ﻫﺎي اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺟﻮاﻣﻊ ﭘﺴﺎﺻﻨﻌﺘﯽ اﺳﺖ. ﻣﻨﺘﻘﺪﯾﻦ اﺻﻠﯽ آن ﻫﺎﺑﺮﻣﺎس، ﺑﻮدرﯾﺎر، ﺟﯿﻤﺴﻮن و … ﻫﺴﺘﻨﺪ. آﻧﻬﺎ اصول ﭘﺴﺎﻣﺪرﻧﯿﺴﻢ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺪرﻧﯿﺴﻢ را ﻣﻄﺮح ﮐﺮدﻧﺪ دووﺟﻬﯽ ﻫﺎﯾﯽ از ﺟﻤﻠﻪ ﻓﺮﻫﻨﮓ/ﻃﺒﯿﻌﺖ، ﻣﺮﮐﺰ/ﺣﺎﺷﯿه ﻣﺘﻤﺪن/ﺑﺪوي و… .
ﯾﮑﯽ از ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ آﺛﺎر ﭘﺴﺎﻣﺪرن ﮐﺘﺎب ﮔﺰارﺷﯽ درﺑﺎره آﮔﺎﻫﯽ از ژان ﻓﺮاﻧﺴﻮا ﻟﯿﻮﺗﺎر ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. او در اﯾﻦ ﮐﺘﺎب اذﻋﺎن ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻣﯿﺖ ﮔﺮاﯾﯽ اوﻣﺎﻧﯿﺴﺘﯽ دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮐﻤﮏ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ داﺋﻤﯽ در ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺑﻪ وﺟﻮد آورﯾﻢ ﺑﻠﮑﻪ اﺑﺮرواﯾﺖ ﻫﺎي ﺗﻤﺪن ﻏﺮب از ﺣﻘﺎﯾﻘﯽ ﺣﮑﺎﯾﺖ دارﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺪﻋﯽ ﻧﺎﮐﺎرآﻣﺪي در ﺗﻮﺿﯿﺢ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﯿﭻ ﺗﻮﺿﯿﺦ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻔﺮدي از ﻓﺮﻫﻨﮓ وﺟﻮد ﻧﺪارد و ﻧﻤﯽ ﺗﻮان ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎرﮐﺴﯿﺴﺖ ﻫﺎ ﻓﺮﻫﻨﮓ را ﺑﻪ اﻗﺘﺼﺎد رﺑﻂ
داد. ﯾﮑﯽ دﯾﮕﺮ از اﺑﺮرواﯾﺖ ﻫﺎي ﮐﻪ ﭘﺴﺎﻣﺪرﻧﯿﺴﻢ ﺑﻪ ﭼﺎﻟﺶ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﻣﻔﻬﻮم ﺳﻮژه اﺳﺖ. ﭘﺴﺎﻣﺪرﻧﯿﺴﻢ مفهوم ﺳﻮژه را ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﯽ ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ ﭼﻨﺪﭘﺎره و ﻣﺮﮐﺰزداﯾﯽ ﺷﺪه ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ از ﻣﻔﻬﻮم ﺧﺮدﮔﺮاﯾﺎﻧﻪ ﻣﺪرﻧﯿﺴﻢ به دور اﺳﺖ.
ﺗﺎرﯾﺦ ﻫﻨﺮ ﭘﺴﺎﻣﺪرن در ﺗﻼش اﺳﺖ ﺗﺎ اﺑﺮرواﯾﺖ ﯾﮑﻪ را ﺑﺎ ﮐﺎرﺑﺴﺖ ﻫﺎي ﺗﺎرﯾﺦ ﻫﻨﺮ ﺟﺎﯾﮕﺰﯾﻦ ﮐﻨﺪ. ﺑﻪ ﻃﻮر ﺧﺎص در رواﯾﺖ ﻫﺎي ﺗﺎرﯾﺦ ﻫﺎي ﻫﻨﺮ ﻣﺪرن ﺗﺎﮐﯿﺪ ﺑﻪ ﺟﺎي ﯾﮏ ﻣﺪرﻧﯿﺴﻢ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮد ﺑﺮ ﻣﺪرﻧﯿﺴﻢ ﻫﺎﺳﺖ، ﺑﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﮐﻪ ﻣﻮرﺧﺎن ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺑﯿﺎن دﯾﺪﮔﺎه ﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ و ﻣﻨﻄﻘﻪ اي، ﭼﻨﺪ ﻣﻠﯿﺘﯽ، ﻧﮋاد، ﻃﺒﻘﻪ و…. ﭘﺮداﺧﺘﻪ ﺷﻮد.
ﻣﺪرﻧﯿﺴﺖ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻫﻨﺮ ﻓﺎﺧﺮ و ﻫﻨﺮ واﻻ اﻋﺘﻘﺎد داﺷﺘﻨﺪ.
ﯾﮑﯽ از ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻫﺎي اﺻﻠﯽ در ﻣﻮرد ﭘﺴﺎﻣﺪرﻧﯿﺴﻢ اﺛﺮ ﻣﻮرخ آﻟﻤﺎﻧﯽ ﻫﺎﻧﺲ ﺑﻠﺘﯿﻨﮓ ﺑﺎ ﻋﻨﻮان ﭘﺎﯾﺎن ﺗﺎرﯾﺦ ﻫﻨﺮ اﺳﺖ از ﻧﻈﺮ ﺑﻠﺘﯿﻨﮓ ﺗﺎرﯾﺦ ﻫﻨﺮ در زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪان ﻣﺪرﻧﯿﺴﺖ ﻗﺮن ﻧﻮزدﻫﻢ، ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ روﮔﺮدان ﺷﺪﻧﺪ، منشعب شد.
ﮐﺎرﺑﺴﺖ ﺗﺎرﯾﺦ ﻫﻨﺮ ﭘﺴﺎﻣﺪرن
ﯾﯿﻨﮑﺎ ﺷﻮﻧﯿﺒﺎره، ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﺑﺎ اﺻﺎﻟﺖ ﻧﯿﺠﺮﯾﻪ اي ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻟﻨﺪن، ﺗﻘﺎﺑﻞ ﻫﺎي ﭘﯿﺶ ﭘﺎاﻓﺘﺎده، ﺟﻐﺮاﻓﯿﺎ، ﻧﮋاد و ﮐﺮدار ﻫﻨﺮي
را در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﻗﺪرت اﺳﺘﻌﻤﺎرﮔﺮي ﺑﻪ ﭼﺎﻟﺶ ﮐﺸﯿﺪه اﺳﺖ. در ﭼﯿﺪﻣﺎن او ﺧﺎﻧﻮاده اي ﻓﻀﺎﻧﻮرد دﯾﺪه ﻣﯽ ﺷﻮد که لباس ﻫﺎﯾﯽ از ﭼﯿﺖ ﺑﺮﺗﻦ ﮐﺮده اﻧﺪ او در اﯾﻦ اﺛﺮ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻧﻘﺪ اﺑﺮرواﯾﺖ ﻫﺎ ﻣﯽ ﭘﺮدازد.
ﻧﺘﯿﺠﻪ ﮔﯿﺮي
در ﭘﺎﯾﺎن ﺑﺎ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﻄﺮح ﺷﺪه اﯾﻦ ﺳﻮاﻻت ﺑﻪ ذﻫﻦ ﻣﯽ رﺳﺪ ﮐﻪ آﯾﺎ زﻣﺎن ﭘﺴﺎﻣﺪرﻧﯿﺴﻢ ﺑﻪ ﺳﺮ رﺳﯿﺪ اﺳﺖ؟ آﯾﺎ ﭘﺴﺎﺳﺎﺧﺘﺎرﮔﺮاﯾﯽ و ﺷﺎﻟﻮده ﺷﮑﻨﯽ ﺗﻨﻬﺎ در ﺣﺎﻟﺖ ﺑﯿﺎن روﺷﻨﻔﮑﺮاﻧﻪ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺳﻮر ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ و آﯾﺎ ﭼﯿﺰي که از ﻫﺮﻣﻨﻮﺗﯿﮏ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﯿﻢ اﮐﻨﻮن ﮐﺎرﺑﺮدي اﺳﺖ و ﯾﺎ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ﻧﺎﻣﺮﺑﻮط اﺳﺖ؟
ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻮاﻻت ﺑﺮ ﻧﺤﻮه ﺗﻔﮑﺮ ﻓﺮد دﻻﻟﺖ دارد. وﻟﯽ اﮔﺮ ﺳﺎﺧﺘﺎرﮔﺮاﯾﯽ و ﭘﺴﺎﺳﺎﺧﺘﺎرﮔﺮاﯾﯽ، ﭘﺴﺎﻣﺪرﻧﯿﺴﻢ، ﻫﺮﻣﻨﻮﺗﯿﮏ و ﯾﺎ ﺷﺎﻟﻮده ﺷﮑﻨﯽ را ﻫﻤﭽﻮن ﮔﻔﺘﻤﺎن ﻫﺎﯾﯽ ﻗﻠﻤﺪاد ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﭘﺮﺳﺶ ﻫﺎي ﻣﻬﻤﯽ را در مورد زﻧﺪﮔﯽ و ﺗﻔﮑﺮ ﻣﻄﺮح ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﭘﯽ ﺑﺒﺮﯾﻢ ﮐﻪ اﯾﻨﻬﺎ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﻣﻬﻤﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ
ﮐﻪ ﺑﺮ ﺣﯿﺎت ﺑﺸﺮ ﺗﺎﺛﯿﺮ دارﻧﺪ.
